***

błogość deszczem

spada nam na głowy

wiatrem lekkim

czułość nasze spojrzenia

nas utulą

nasze głosy wtapia się w nas

miłość jakaś

pobieżnie utkana przebija nam dłonie wciąż jesteśmy po jednej stronie

W EDENIE

I

wśród szumu liści

z gałęzi młodych

poznajesz obcy teren

jesteśmy tacy oczywiści pod słońcem dnia

czy pod księżycem

bierzesz znów za wiele

wśród westchnień

miłość nam przemycę w edenie cichym

rozedrganym

zebrać chcesz owoce

ustami ujmując czas pod niebem lichym

choć dobrze znanym

już w piersiach nam łomocze to owoce zbierają nas II

zgra się głos ptactwa

z pieśnią wody

zerwiemy się jak nurt

zmiesza się z jękiem

wariactwa

dotyk swobody z rajskich progów

już coś się wymyka

stwarzasz nowy kult

nie ma tu bogów

gdy uwielbienie

w wargach się zamyka już ciemnieje

huk grzmotów zimny

uderzy w ziemię suchą

gniew boży się chwieje

i zaraz tu spłynie

ciężką pokutą za

grzech nasz niewinny ale zbieraj mnie

dalej

ślubując życia nowe

pieczętuj wytrwale

ZIELONY PEJZAŻ

mój raj miał oczy całkiem zwyczajne

podobne do innych tysiąca

lecz gdy zechciałam spojrzeć raz jeszcze

różnica zaszła znacząca gdzieś ten ich błękit się zakołysał

w obłokach mej niepamięci

łagodnie płynąca lazuru toń

wynurza się, szumi, nęci... poddałam się falom i wtedy, jak grom

z tego nieba, z tego strumienia

stal jakaś wyszła, jak granit mocna

choć skryta w otwartych spojrzeniach tę szarość w całości, jej tajemnice

wciąż pragnę zgłębić dokładnie

lecz z popielatym, chłodnym błękitem

niczego szybko nie zgadnę i razu pewnego, gdy znów wejrzałam

w źródła mojego pragnienia

zalśniły mi błogo barwami traw

wzrastając w tysiącu odcieniach zderzyły się gdzieś w swej ciepłej naturze

emocje z pól wszystkich zebrane

buchnęła świeżość naiwnym szczęściem

zielona

i kwitnie dalej

SZEPTEM

uciszaj mnie, uciszaj

kołysz strużkami światła

wypalaj we mnie

wersy swego życia zbierz myśli z moich warg

spierzchniętych od bezdechu

już nic mi nie

zostało do ukrycia zgraj we mnie każde drżenie

palącym wzrokiem otocz

łaknienia przygaszone

wieki temu zwiąż z sobą, zwiąż na stałe

ust dotyk z młodym lękiem

i dłonie naucz

kochać po swojemu

DOKUMENTUJĄC UWIELBIENIE

lubię leżeć w twej nagości

i przyglądać się bezwiednie

jak twa skóra dla miłości

to rumieni się, to blednie lubię też gdy w świetle lichym

tętno szybkie mam pod ręką

i zwalniając gestem cichym

magię kreślę pod twą szczęką

lubię zapisywać w głowie

każdy skrawek twego piękna

słowa, które czułość powie

usiłuję zapamiętać

muskam opuszkami palców

ciepło jeszcze niepoznane

zanim znów uciekną w tańcu

niewinności rozerwane

i lubienie to tak nagle

zawładnęło moim rytmem

że mi duszę wolno kradniesz

tym, co przecież jest tak...

zwykłe

W POŚPIECHU

szukam cię podświadomie

bo twoja obecność jest domem wsłuchuję się

może usłyszę

jak głosem

codzienność kołyszesz i usta me

więdną powoli

blask zamiera zaraz potem znów mnie wyzwolisz

rytmy splączą się bez kontroli

wszystkie myśli się zaczną otwierać łapmy czas, skoro chce nam pozwolić

sprawdzać siebie nawzajem do woli póki miłość nam jeszcze doskwiera

PRZEMYŚLANIE

w słońcach jasnych jak dni wiosny

kocham cię na sposób prosty

w lekkim drżeniu rąk jedności

kiedy radość wpada w kości w uniesionych ust kącikach

w śmiechu, który się wymyka

bowiem w ruchach twoich stałych

słowa nasze pozostały i nie wahasz się, kochany

kiedy sypią nam się plany

a ja cały czas, niezmiennie

czuję, co rozkwita we mnie bo nie tylko w czułych gestach

wynoszonych na piedestał

umiem nami się zachwycać

i ukochać sploty życia ale w rwanych snach, w pytaniach

w całowanych pożegnaniach

w dźwięku wiatru, który muska

nasze twarze łącząc usta w szczątkach zmartwień, w kołataniu

serca na myśl o rozstaniu

w strachu, czy tu będziesz i czy

poznam kiedyś źródło przyczyn w wybuchaniu złości młodych

gdy poznaję twe powody

dla wspólnego obcowania

ciągle ucząc się kochania w świetle wspólnych popołudni

kiedy szczęście pijąc złudni

popaść potrafimy łatwo

w smutek gorzki i w coś nadto nawet w nocach wciąż chłodniejszych

gdy czas już nie tworzy wierszy

nadal kocham cię najdroższy

raz ostatni, raz mój pierwszy

BLISKOŚĆ

młodą radość ci rozwieję

na końcówkach rzęs

jeśli tylko mego życia

zechcesz ugryźć kęs ukołyszę woń pragnienia

lęków mając co nie miara

czar rozłożę w ciepłej skórze

z której szczera bije wiara nadrumiane dwa policzki

warg kącikiem musnę lekko

i w anielskich poematach

z niebem złączę słodkie piekło tylko dłoni nie zabieraj

z mojej duszy rozedrganej

żebym mogła w miarę czasu zakochiwać się w nas dalej

ROZMYŚLANIA PO PRZYBICIU DO BRZEGU

wchodzę dziś na nowy ląd

niepewnie badam czysty piasek

do wody wejść się boję trochę

lecz strach ten minie z czasem

za dnia wystawiam twarz ku słońcu

policzki teraz mam rumiane

duch mój przebudzony, świeży

nie może odkryć, co się stanie

wyciągam ręce coraz wyżej

by sięgnąć, jeszcze nie wiem po co

poznaję z wolna zapach gwiazd

tańczących lekko wczesną nocą

smak spojrzeń i woń roślin młodych

szkicować staram się sumiennie

i z każdym szybszym zrywem wiatru

milczenie twoje wnika we mnie

za krokiem krok subtelnie stawiam

na pamięć ucząc się twych ruchów

cierpliwie badam każdy szczegół

w miłości nie ma żadnych skrótów

i zrozum, że nieśmiało jeszcze

buduję między nami bliskość

po pierwsze - z braku doświadczenia

po drugie - z czystej wiary w przyszłość

ŻYCZENIE

w jednej chwili pasujemy doskonale

szybkie myśli i oddechy są podobne

zaraz potem los nie łączy nas już wcale

i pęknięcia widzę w prędkich snach łagodne

momentami przecież całkiem niedorzecznie

brzmi historia nasza, cudem zapleciona

drobne fakty, skutki, cele sprzeczne...

tak jakbyśmy nie powinni się dokonać

lecz coś pryska, wątpliwości zanikają

kiedy patrzę w zagadkowe twoje oczy

a w ich głębi obietnice pozostają

błyszcząc jasno, bym nie mogła z kursu zboczyć

i gdy tuląc wdycham znowu twą obecność

pod palcami mi pulsuje ciepłe serce

to rozumiem - tego właśnie chcę na wieczność
tylko ciebie, ciebie ciągle coraz więcej

Z ZAMKNIĘTYMI OCZAMI

skraplasz chwile między deszczem

łez zupełnie nieulewnych

oddech drży od wczoraj jeszcze

tchnięty mocą słów zbyt pewnych

wciąż zamglone oczy badam

opuszkami wspomnień świeżych

coraz bardziej w ciebie wpadam

bo mam powód by znów wierzyć

spośród zatopionych pragnień

zbieram cienkich dusz fragmenty

układając młodą całość

w sposób dla mnie niepojęty

wiem że mi się nie rozpadniesz

bo coś w nas się dokonało

choć mnie zmieszasz niespodzianie

kreśląc przyszłość światłem wzroku

będę - jak na zawołanie -

śledzić biel zgubionych kroków

i momenty bez bliskości

znów wystawią mnie na próbę

gdy spotkania nam odwleką

wrócę więc w rzeczywistości

blask gdy świat realny zgubię

chcąc cię poczuć pod powieką

SEKRET

niecierpliwie tu się skradasz

pragnąc moje myśli przebrać

wiem, że szybko mnie przebadasz

by oddechy mi odebrać wypalając w mojej skórze

wspólnych głupich myśli znaki

pieczętujesz nas w naturze

wypełniając moje braki każde tchnienie czy muśnięcie

miesza radość w moich zmysłach

chcę być rankiem i zaśnięciem

naszej prawdy w twych pomysłach i malując po raz wtóry

pocałunki ciągle pierwsze

czuję jak rozbierasz mury

nawet oczy mam jaśniejsze więc w źrenice twe się wbijam

i zamglone, i rozwarte

a w źrenicach - czas nie mija

stawiasz los na jedną kartę rzucasz wszystko w tę niejasność

jaka jawi się w realiach

moje gesty to twa własność

zwiększasz tempo, gdy ja zwalniam ciągle sprawdzasz mnie, nie słowem

lecz rąk ciepłych kołysaniem

bicie serca jest powodem

czemu tutaj pozostanę w tych piosenkach do uspania

które kiedyś ci zanucę

znajdziesz prosty sens kochania

że twych ust już nie porzucę tylko nie spiesz się, kochanie

ze spojrzeniem we mnie śmiało

kiedy zajmiesz się pytaniem…

bo od dawna masz mnie. całą.

KRÓTKO

coś cię nie ma

coś za często mi uciekasz

w śmiałych myślach

zdajesz się za bardzo zwlekać

w pewnych słowach

nie potrafię nas odnaleźć

chociaż radzisz sobie

ze mną doskonale

ale pustka nieustannie

mnie dziurawi

i czekanie może

prędko wszystko strawić

kiedy światła zaczną

spalać się bez ognia

to rozżarzyć nas

już będzie niepodobna

POBIEŻNIE

w moich gestach nie dostrzeżesz zawahania

w takim sprawach ja dołożę wszelkich starań

i uśmiechy podaruję ci te proste

gdy malować zacznę dla nas wieczną wiosnę

w ciepłych zrywach i dłużących się godzinach

poczujemy jak zakwitać coś zaczyna

zostawimy za plecami dawne światy

chociaż los z początkiem spisał nas na straty

tylko nie patrz zbyt głęboko w me tęczówki

bo czas uczuć może stać się nazbyt krótki

i gdy ujrzysz w mym spojrzeniu całą prawdę

jakiś lęk tę naszą jedność szybko skradnie

W NADMIARZE

znów za dużo mam radości

i za wiele łez się zbiera

będę myśleć o miłości -

- ktoś mi duszę sponiewiera

znajdzie tutaj drogę człowiek

niestworzony do mych kroków

patrząc spod niepewnych powiek

zauroczy ciepłem wzroku

sam nie wiedząc czego pragnie

zerwie z życia stare lęki

jeszcze zanim mnie odgadnie

wpłynie w ciche, drobne dźwięki

w oceany rozhulane

zmieni noce i poranki

tchnienia zbierze zakochane

żeby spełnić swe zachcianki

a ja, głupia, będę patrzeć

jak w pragnieniu się rozmywa

to, co trudno będzie zatrzeć

gdy boleśnie dni pozrywa

PRZEBUDZENIE

jego wzrok? jak modlitwa

rozniebionych gwiazd i świtań

które łączą głębię tego

o co prosisz, lecz nie pytasz

jego uśmiech? uśmiech losu

plączącego w zgrabną całość

drobne blaski dni zbyt wątłych

by w nie wpisać doskonałość

a objęcia wciąż nieśmiałe?

dotyk życia, który tworzy

myśli całkiem niespokojne

o tym, co się ma ułożyć

i gdy znika nagle, cicho

swym milczeniem depcząc tchnienie

świeżych wiosen, wtedy wszystko
zdaje ci się tylko śnieniem

CZYŻBY GRZMIAŁO?

kropla spada w dół po skroni

swą przeszłością chcesz ją gonić

i nadzieją zmierzyć, zbadać

czy się z kropel coś układa

patrzysz w niebo przestrzelone

błyskawicą wieku temu

wypatrujesz czy zapłonie

nowym światłem - nie wiesz czemu

wciągasz zapach nawałnicy

myśląc, czy to zakończenie

deszcz nie bębni po ulicy

z chmur wysnuły się już cienie

ale wdychasz strach nienowy

wiązką zmysłów widząc chyba

jak w ostatnich stróżkach wody

coś migocze, coś się zrywa

i już nie wiesz czy to mara

czy odbicie dawnych wzlotów

naderwana z hukiem wiara...

stoisz tylko w chłodnym wietrze

moknąc wciąż od zimnych potów

delektujesz się powietrzem

może z niego się wysnuje

nowa burza - antidotum

BEZKRES

nie kończysz się, nie kończysz

każdy detal z sobą łączysz

i życzenia próżne splatasz

z tym, czym byłeś w moich światach

nie ma kresu twa obecność

zapisana tu na wieczność

w pięciolinii pustych marzeń

w której ty wyryłeś skazę

daj mi szybko więc zaklęcie

które szepnę raz, z przejęciem

i wymażę cię skutecznie

bo wciąż duszą mnie zawzięcie

puste słowa sztucznym szczęściem

to się stało niebezpieczne

PUNKT WIDZENIA

co widzisz w zmęczonych rysach?

czy coś w nich może zachwycać?

czy raczej litość się budzi

gdy wzrok twój moją złość studzi?

czy dostrzec potrafisz jeszcze

to, czego nigdy nie streszczę

to, co rodzi me lęki

leczone oddechem piosenki?

czy jest jakaś część w twoim ciele

która nie miała zbyt wiele?

obawy rdzawe, pragnienia

duszone w codziennych zdarzeniach?

czy jest uczucia choć trochę

rwanego przedwczesnym lotem?

resztki ciepła z obcego uśmiechu

na myśl o wspólnym grzechu?

czy słowa się plączą w kącikach

ust, gdy je szybko zamykasz?

czy dźwięki ci chodzą po głowie

te, których już nie wypowiesz?

czy dłoń twoja szuka czasami

tego, co było przed nami?