PRZEBUDZENIE

jego wzrok? jak modlitwa

rozniebionych gwiazd i świtań

które łączą głębię tego

o co prosisz, lecz nie pytasz

jego uśmiech? uśmiech losu

plączącego w zgrabną całość

drobne blaski dni zbyt wątłych

by w nie wpisać doskonałość

a objęcia wciąż nieśmiałe?

dotyk życia, który tworzy

myśli całkiem niespokojne

o tym, co się ma ułożyć

i gdy znika nagle, cicho

swym milczeniem depcząc tchnienie

świeżych wiosen, wtedy wszystko
zdaje ci się tylko śnieniem